Eigenlijk is het best wel grappig dat de CD van een Vlaamse Folkband uitkomt op een Deens label en dus moet wachten op Nederlandse distributie om tot bij een Vlaamse recensent te geraken. Dat bewijst veel: ondermeer dat de wereld klein is en dat het Vlaamse folkwereldje weliswaar nog kleiner, maar dat het tegenwoordig zijn vleugels uitslaat en andere horizonten opzoekt dan de eigen kerktoren. Da’s heel fijn om vast te stellen en het geeft ook meteen een beeld van de natuur der dingen, als het gaat om een redelijk avontuurlijk ingestelde muzikante als Marieke Van Ransbeeck, die, in korte lettergrepen, haar naam leent aan de band achter deze debuutplaat.

Die band bestaat, naast Van Ransbeeck, uit de Denen Villads Hoffmann (snaren) en Frederik Mensink (bas), de Zweed Mårten Hillbom (percussie( en de Belgische Hilke Bauweraerts (accordeon), met wie Marieke ook in de band Hidrae zit. Marieke, noch van talent, noch van ambitie gespeend, vond dat ze na haar studies aan “ons” Luca haar horizonten wat moest verruimen en ze trok zowel naar Noorwegen als Finland, zowel naar Zweden als Denemarken, om zich daar onder te dompelen in de folkmuziek van Scandinavië en, zoals dat gaat, geraakte ze bekend en bevriend met lokale muzikanten en op die manier is ze dus tot de formatie gekomen, waarmee ze nu debuteert.

Op deze plaat vind je negen nummers die alvast qua titelkeuze redelijk traditioneel aandoen: er is een “Underground Scottisch”, een “Waltz for René”, een “Devil’s Polska” en zelfs een “Polka Battle” en als de afsluiter een trage deun is, wordt die simpelweg “Slow Tune” getiteld. D’s allemaal leuk om weten, maar echt leuk wordt het pas, als je de plaat een paar keer beluisterd hebt: dan heb je de neerslag gekregen van een aantal belevenissen van Marieke tijdens haar twee jaar durende verblijf en je merkt dat zij zich niet alleen een flink aantal doedelzakken eigen gemaakt heeft, maar ook dat ze zich helemaal niet heeft opgesloten in haar tijdelijke verblijfplaatsen. Ze nam duidelijk deel aan de lokale folk-gebeurtenissen en schreef nummers als herinnering aan de knusheid van het huis van René -schitterende baspartij trouwens-, waar ze kon schuilen voor de al te drastisch tekeer gaande regen of aan een bergwandeling, die flink verkeerd had kunnen eindigen, ware er niet een man op een sneeuwscooter geweest die haar en haar gezel tijdig naar de bewoonde wereld wist te evacueren.

Een heel fijn reisverslag dus, en tegelijk, zo dunkt mij, het startpunt van een nieuwe reis, die Mavaran heel ver zou kunnen brengen: ze is knap geschoold, creatief, grappig, energiek en, zo denk ik, makkelijk tot een feestje te bewegen. Als dit geen gevonden vreten is voor elk festival dat niet vies is van een beetje (of veel, dat mag ook) folk op zijn affiche, dan begrijp ik er niks meer van. We kenden Marieke al een klein beetje, vanwege bijdragen her en der, maar hier geeft ze toch een visitekaartje af, dat er zonder de minste twijfel mag zijn, niet alleen omwille van de vlekkeloze opnames -weer puik werk van Studio Trad- ook al omwille van de prachtige bloemencreaties die de hoesfoto’s sieren.

(Dani Heyvaert)